آدمیزاد دوست داره (یعنی شایدم من فقط دوست دارم) نفر اول زندگی یه نفر باشه! اینطوری مطمئن میشه که همیشه یه جایی یه نفری داره بهش فکر میکنه!
(انگار احساسات آدم هم از فلسفه پدیدارشناسی تبعیت میکنه. انگار تا در ذهن یا قلب کسی حضور نداشته باشی، در واقع اصلن نیستی، وجود نداری!)
اگه بخوایم به نظریه تو استناد کنیم پس من اصلا نیستم...
حتی اگه تو ذهن و قلب کسی هم اولین باشی باز دنبال کسی میگردی که تو ذهن و قلب تو اولین باشه
همه دنبال یه چیزی میگردن
از بالا که نیگا میکنی
گریت میگیره از این همه روح مشوش بیقرار که دیوونه وار دارن دنبال چیزهایی میگردن که حتی اگه جلوی چشمشون برق هم بزنه نمیبیننش!!!
آدم خیلی خره
نه بلا نسبت خر
اینی که تو میگی عادته! یعنی ذهن آدم به اول بودن یک نفر عادت میکنه. اما انتخاب نمیکنه! یعنی اول بودن اون شخص رو انتخاب نمیکنه! دوست داشتن رو انتخاب میکنه اون خودش اول میشه!