انسانهای سترون را دیده ای؟! آنهایی که تابوی عشق کابوس بیداریشان است؛ عقلهای بزرگ در دلهای کوچک...
لابد باید سنگ بود، یه سنگ بزرگ درست و حسابی، که در جریان چرک و خونآبه‌ای که از زخم‌هات بیرون میزنه اینور و اونور نری!
احساس خُسران می‌کنم.
هستند کسانی که باید تمام قد مقابلشان ایستاد و آینه وجودشان شد. خودشان فرو خواهند ریخت. هستند کسانی که باید بی هیچ پرده‌پوشی گند وجودشان را به رخشان کشید.
احساس خسران می‌کنم. من تکه‌های وجودم را بی‌مهابا به دست بسیاری از این جنس سپرده‌ام.
شاید باید شیوه دگر کنم...
تا به حال انسان سترون دیده‌ای؟ انسان‌هایی که خود را با توهمشان بارور می‌کنند... (شاید بیشتر نوشتم)