امروز صبح به این فکر میکردم که چیکار میشه کرد که در آینده حس «دریغ!» نداشته باشم! حسی که با کلماتی مثل «ای کاش!» با ته رنگی از گذشته بیان میشه! اصلن این احساس اصالت داره یا فقط نوعی رویاپردازیه! یک رویاپردازی برای اینکه به خودمون القا کنیم که زندگی ای که داریم یک زندگی واقعی یا شایسته نیست!
اما مگه غیر از این که هست میتونست باشه؟!!
من فکر می کنم این جزئی از زندگیمون شده. یعنی بهانه ما .اگه ای کاش رو حذف کنیم هیچ دلیلی برای از دست دادن این لحظه نداری. یه ذره هم با مسئولیت پذیری مرتبطه....
خیلی توضیحش زیاده نمی تونو بنویسسسسسسسسسسسسسسسم!