لحظاتی هست که تلخ و تاریکم و هیچ دستاویزی برای بلند شدن دوباره ندارم!
یعنی واقعیتش چند شب پیش اینطوری شدم ها! یه هو یاد یکی از دوستام افتادم!
خوب شدم، یعنی بهتر شدم!
اینطوریاست دیگه!
چیزی برای گفتن نداشتم! اینو گفتم که اینجا رو یادم نره! چی میشه مگه؟!!
این از اثرات نامیمون روزمرگیست...حتی اینکه حرفی هم برای گفتن نباشه...