آدمیزاد دوست داره (یعنی شایدم من فقط دوست دارم) نفر اول زندگی یه نفر باشه! اینطوری مطمئن میشه که همیشه یه جایی یه نفری داره بهش فکر میکنه!

(انگار احساسات آدم هم از فلسفه پدیدارشناسی تبعیت میکنه. انگار تا در ذهن یا قلب کسی حضور نداشته باشی، در واقع اصلن نیستی، وجود نداری!)